Stopa i podudzie
Ostroga piętowa to choroba powodująca dolegliwości bólowe guza piętowego w wyniku zmian zwyrodnieniowych. Najczęściej ból zlokalizowany jest w części przyśrodkowej kości piętowej. Zmiany te powstają na skutek długotrwałego stanu zapalnego rozcięgna podeszwowego. Toczący się chronicznie proces zapalny powoduje, że we wrażliwym miejscu tworzy się nadprogramowa tkanka kostna. Na zdjęciu rentgenowskim ostroga piętowa widoczna jest jako ostra, dziobiasta wyrośl kostna, biegnąca od guza piętowego ku przodowi.
Skręcenie stawu skokowego – skręcenie stawu skokowego, nazywane potocznie skręceniem kostki, jest urazem polegającym na rozciągnięciu, a niekiedy częściowemu przerwaniu torebki stawowej. W przeciwieństwie do zwichnięcia kostki, w przypadku skręcenia kostki nie dochodzi do przemieszczenia powierzchni stawowych względem siebie. Rehabilitacja stawu skokowego po skręceniujest na początku ukierunkowana na redukcję bólu, zmniejszenie obrzęku oraz przywrócenie pełnego ruchu w stawie. Kolejnym etapem rehabilitacji jest trening stabilizacyjny, który ma na celu odbudowę stabilności w stopie. Należy jednak pamiętać, że przy powrocie do sportu, po obszernym uszkodzeniu stawu skokowego, warto na początek zastosować stabilizator. Skręcony staw skokowy powinien być dobrze usztywniony
Zapalenie rozcięgna podeszwowego – zapalenie rozcięgna podeszwowego jest jedną z najczęstszych przyczyn bólu pięty. Występuje, gdy powięź podeszwowa staje się podrażniona i zaogniona. Rozcięgno podeszwowe, pod wpływem dużego nacisku na stopy w trakcie długotrwałego stania, chodu lub biegu, doświadcza dużego zużycia w codziennej aktywności. W wyniku tego, może dochodzić do stanu zapalnego, powodując ból i sztywność pięty. Takie dolegliwości mogą znacznie zakłócić normalne życie codzienne, a nawet uniemożliwić poruszanie się. W zależności od przyczyny i rozległości zapalenia rozcięgna podeszwowego stopy, ulgę można uzyskać stosując leczenie niechirurgiczne, a w cięższych przypadkach rozważyć zabieg chirurgiczny
Staw kolanowy
Stan po artroskopii stawu kolanowego – rehabilitacja po artroskopii kolana trwa zazwyczaj od 15 dni do nawet trzech miesięcy, długość jej trwania jest uzależniona od konkretnego pacjenta. Ćwiczenia z fizjoterapeutą powinny być wykonywane minimum 2 razy w tygodniu, można częściej. W rehabilitacji stawu kolanowego ważne jest szybkie rozpoczęcie ćwiczeń. Z ćwiczeniami pod okiem fizjoterapeuty nie można zwlekać, ponieważ za powrót do zdrowego funkcjonowania stawu odpowiada pierwsze 4 tygodnie od zabiegu. Zabiegi pod okiem fizjoterapeuty pozwalają odbudować staw kolanowy.
W pierwszej kolejności ćwiczymy mięśnie łydek, a także mięsień czworogłowy. Rehabilitacja jest wykonywana w pozycji leżącej z unoszeniem kończyn. Wzmocnienie mięśni jest niezwykle ważne, ponieważ to one amortyzują i wspierają staw kolanowy, dzięki czemu kolano może z czasem wrócić do formy.
Najczęstsze wskazania do wykonania zabiegu artroskopii kolana
Zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego – zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego związane są z degeneracją chrząstki stawowej, do której może dojść na skutek urazu, ale może też to być związane z prowadzonym trybem i stylem życia. Zwykle jest to długotrwały proces, który ostatecznie prowadzi do całkowitego odsłonięcia powierzchni stawowych i wystąpienia dolegliwości bólowych. Zmianom zwyrodnieniowym sprzyja brak ruchu, nadwaga, a także starzenie się organizmu. Jeśli dotyczą one kolana mówimy wtedy o gonartrozie.
Problem występowania zmian zwyrodnieniowych w ostatnich latach znacząco wzrasta i jest to związane m.in z:
Alloplastyka stawu kolanowego – osoby starsze, które borykają się z uciążliwym bólem kolan, mają możliwość terapii ostatniej szansy, a jest nią endoprotezoplastyka. Gdy rehabilitacja i farmakoterapia nie przynoszą zadowalających efektów w leczeniu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych kolana, konieczny staje się zabieg chirurgiczny wszczepienia endoprotezy kolana. W pierwszych tygodniach intensywnej rehabilitacji skupiamy się na redukcji bólu i obrzęku, przywróceniu pełnego zakresu ruchu, a także na odbudowie siły mięśniowej. Konieczne jest poruszanie się przy pomocy dwóch kul łokciowych – ten okres wynosi od czterech do sześciu tygodni, a decyduje o tym lekarz prowadzący. Po odstawieniu kul, samodzielnie można prowadzić samochód. Początkowo fizjoterapia realizowana jest przy użyciu automatycznych szyn CPM i ćwiczeń biernych. Proste aktywności pozwalają na wstępne przygotowanie operowanego stawu kolanowego do dalszej rehabilitacji. Rehabilitacja pooperacyjna endoprotezy kolana ukierunkowana jest na odbudowę siły mięśniowej i mobilności struktur, które są bezpośrednio związane z funkcjonalnością stawu kolanowego. Należy pamiętać o pozycjach odciążających operowany staw (np. leżenie i siedzenie). Kolejny etap, to pierwsze treningi chodu wraz z chodzeniem po schodach, pod ścisłą kontrolą fizjoterapeuty.
Konflikt rzepkowo-udowy – dokucza ci ból w górnej części kolana? Może to być zespół rzepkowo-udowy, nazywany potocznie kolanem kinomana. Leczenie koncentruje się na kinezyterapii, ale może być wspierane także innymi metodami. Konflikt rzepkowo-udowy spowodowany jest zwykle przeciążeniami. Jednak niekoniecznie musi to być efekt uprawiania sportu. Choć często dotyka rowerzystów, biegaczy czy innych sportowców obciążających kolana, to równie popularny jest wśród osób prowadzących siedzący tryb życia. Dlaczego? Ponieważ staw przez długi czas dociska rzepkę do kości udowej, a rzadkie prostowanie kolana utrudnia mazi stawowej dotarcie między nie.
Kolano skoczka – jest kontuzją objawiającą się bólem przedniej okolicy kolana w miejscu przyczepu więzadła rzepki do rzepki. Więzadło rzepki to struktura, która łączy rzepkę z kością piszczelową i spełnia znaczącą rolę w procesie przekazywania sił mięśni uda. Dzięki temu możemy prostować kolano, biegać, skakać, uderzać piłkę w czasie gry. Kolano skoczka, czyli zapalenie więzadła rzepki jest bardzo częstym urazem w sporcie i wielokrotnie zdarza się, że z tego powodu dochodzi do przerwania karier u profesjonalnych sportowców, np. siatkarzy czy koszykarzy. Pierwsza i najważniejsza z nich – to leczenie zachowawcze. Polega na odpowiednim protokole rehabilitacyjnym, czyli pracy z fizjoterapeutą, który zaleci ćwiczenia ekscentryczne, treningi na wzmocnienie mięśni oraz na przywrócenie odpowiedniego balansu mięśniowego. Niekiedy stosujemy także falę uderzeniową.\
Chondromalacja rzepki – jest dość częstym schorzeniem kolana, polegającym na rozmiękaniu lub pękaniu chrząstki stawowej rzepki. Zdrowa chrząstka jest elastyczna, wytrzymała na ścieranie i zgniatanie. Aby zapewnić ślizg w stawie kolanowym chrząstka musi być też gładka. Niestety w wyniku chonodromalacji chrząstka traci swoje właściwości, znacznie gorzej chroniąc warstwy położone głębiej. W fazie ostrej ważny jest odpoczynek i odciążenie kończyny, z możliwością zastosowania maści przeciwbólowych. W fazie przewlekłej, w większości przypadków, leczenie będzie się opierało na fizjoterapii, terapii manualnej rzepki, ćwiczeniach rozciągających mięsień czworogłowy i pasmo biodrowo-piszczelowe, ćwiczeniach wzmacniających mięsień czworogłowy uda i mięśnie pośladkowe.
Choroba Osgood-Schlattera – historyczna nazwa choroby Osgood-Schlattera to jałowa martwica guzowatości kości piszczelowej. Obecnie wiemy, że to schorzenie z grupy chorób przeciążeniowych, a nie jak wcześniej sądzono martwica niedokrwienna. Częstą przyczyną bólu kolana u aktywnej fizycznie młodzieży bywa właśnie choroba Osgood-Schlattera. Jest to stan zapalny guzowatości kości piszczelowej, który przebiega z miejscowym bólem i obrzękiem. Podstawą są ćwiczenia rozciągające i wzmacniające mięśnie uda. Zwykle pomocna jest terapia manualna. U większości pacjentów choroba Osgooda-Schlattera ma przebieg okresowy i dolegliwości mogą nawracać. Objawy powinny ustąpić całkowicie, gdy dziecko zakończy wzrost, tj. w wieku około 14 lat dla dziewcząt i 16 lat dla chłopców. Choroba Osgood-Schlattera zwykle nie powoduje żadnych długotrwałych konsekwencji. Po ustąpieniu choroby możliwy jest powrót do normalnych obciążeń treningowych
Miednica i Biodro
Alloplastyka stawu biodrowego – endoproteza biodra to zabieg, podczas, którego naturalny staw biodrowy zastąpiony zostaje sztucznym. Całkowita alloplastyka stawu biodrowego należy do najczęściej wykonywanych operacji z zakresu endoprotezoplastyki. Oprócz niej wyróżnić można także inne zabiegi przeprowadzane na tym stawie, jak alloplastyka połowiczna, kapoplastyka, czy alloplastyka z użyciem endoprotezy o krótkim trzpieniu. Rehabilitacja po endoprotezie biodra rozpoczyna się już od pierwszego dnia po zabiegu. W tym czasie wykonuje się ćwiczenia izometryczne i oddechowe. Pacjent wykonuje pierwsze kroki, początkowo z obciążeniem operowanej kończyny. W następnych dniach poszerza się zakres ruchów w biodrze, co w rezultacie ma doprowadzić do samodzielnego poruszania się w 3-4 dni po zabiegu, z asekuracją kuli łokciowych. Rehabilitacja w szpitalu trwa maksymalnie 1 tydzień. Dalsza rehabilitacja, poza szpitalem, trwa 4-5 tygodni, a po tym czasie można rozpocząć chodzenie bez użycia kul. To, jak długo trwa rehabilitacja po endoprotezie stawu biodrowego, zależy od wieku, wagi i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
Biodro trzaskające – biodro trzaskające, czyli zespół trzaskającego biodra – Snapping Hip Syndrome (SHS) – to schorzenie, w którym podczas chodzenia, wstawania z krzesła lub obracania nogą osoba może usłyszeć trzaskający dźwięk lub poczuć „przeskoczenie, lub trzaśnięcie” w stawie. Uczucie to pojawia się, gdy mięsień lub ścięgno przesuwa się nad występem kostnym w biodrze. Chociaż zwykle jest to bezbolesne i nieszkodliwe, może być denerwujące. Zespół trzaskającego biodra, zwany także biodrem tancerza, może utrudniać życie wielu osobom. Niezwykle istotna jest rehabilitacja mająca na celu rozciągnięcie i uelastycznienie przykurczonych struktur, przywrócenie prawidłowej postawy ciała oraz właściwe ułożenie miednicy. Fizjoterapeuta może również przygotować zestaw ćwiczeń do wykonania w domu.
Zespół mięśnia gruszkowatego – ból w pośladku promieniujący w dół nogi? To niekoniecznie rwa kulszowa – po długim siedzeniu lub bieganiu może to być syndrom mięśnia gruszkowatego. Ze względu na złożoność tych okolic naszego ciała, konieczna będzie wizyta u specjalisty, który ostatecznie zdiagnozuje kontuzję. Jeśli faktycznie dotknął nas zespół mięśnia gruszkowatego, leczenie może objąć bardzo różne metody fizjoterapii. Podstawowe metody leczenia zespołu mięśnia gruszkowatego to:
Kiedy leczymy zespół mięśnia gruszkowatego, rehabilitacja może obejmować następujące zabiegi fizykalne:
Ból pachwiny – najczęstszą poza stawową przyczyną bólu pochodzącą z układu mięśniowo-szkieletowego jest ból mięśni grupy przywodzicieli (wewnętrzna strona uda) lub zginaczy stawu biodrowego (przednia strona uda). Wizyta u ortopedy lub fizjoterapeuty może pomóc, jak złagodzić ból pachwiny. Przyczynami biomechanicznymi może być zarówno dysbalans mięśniowy w obrębie stawu biodrowego, jak i kręgosłupa lędźwiowego, czy całej obręczy miedniczej. Przy braku stabilizacji ze strony mięśni tułowia koncentrowanie działań jedynie na stawie biodrowym może nie przynieść pożądanego efektu. Przyczyną wprowadzenia treningu stabilizacyjnego jest fakt transferu (przeniesienia działania) sił mięśni przez tułów na biodro, co przy nieodpowiednim rozkładzie działania sił może prowadzić do dysfunkcji. Nadmierne napięcia mięśniowe, brak elastyczności, brak zakresu ruchu, brak stabilizacji to kluczowe elementy podlegające ocenie fizjoterapeutycznej.
Zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego – zmiany zwyrodnieniowe mogą być pierwotne – mowa o nich kiedy przyczyn dolegliwości nie można jednoznacznie ustalić; albo wtórne, a więc spowodowane m. in. przez urazy, choroby reumatologiczne, endokrynologiczne i metaboliczne, czy zmiany wrodzone i rozwojowe. W początkowym stadium choroby ortopeda może wprowadzić leczenie farmakologiczne. Leki przeciwbólowe i przeciwzapalne mogą pomóc w złagodzeniu bólu i stanu zapalnego. Konieczna na tym etapie jest fizjoterapia. Terapia manualna oraz specjalistyczne ćwiczenia mogą pomóc we wzmocnieniu mięśni otaczających staw biodrowy, co zmniejsza obciążenie stawu i poprawia jego ruchomość.
Ból stawu krzyżowo-biodrowego – ból jest dominującym objawem. Jest najczęściej jednostronny, umiejscowiony w górnej części pośladka oraz dolnej części pleców, z boku kręgosłupa. Często poniżej tak zwanych dołeczków Wenus. Czasami najbardziej odczuwany jest ból kości krzyżowej, a w innych przypadkach dolegliwości są bardziej uogólnione i czasem chory sam dokładnie nie wie, gdzie dokładnie znajduje się ból. Uciśnięcie kości na bok i nieco w górę od górnego końca szpary pośladkowej może powodować bardzo silny ból. Kiedy ból stawu minie, może okazać się, że „pamiątką” po bólu są przykurcze w kończynach dolnych, które wytworzyły się przez miesiące lub lata trwania dolegliwości. Przykurcze te wymagają rozciągania, aby przywrócona została prawidłowa postawa ciała. W tym celu pacjenci powinni wykonywać odpowiednie ćwiczenia. Bardzo wskazane są również wizyty u fizjoterapeuty. Fizjoterapia dysponuje również innymi pomocnymi metodami terapii takimi jak: mobilizacja stawów krzyżowo biodrowych lub taping , czyli kinesiotaping.
Jama brzuszna i klatka piersiowa
Wzmożone napięcie przepony – przepona jest mięśniem, który oddziela jamę klatki piersiowej od jamy brzusznej. Jest najważniejszym mięśniem wdechowym i jednym z dwóch, który nieustannie, bez przerwy pracuje – drugim jest serce (wykonuje około 22 tyś. skurczy / wdechów na dobę). Skurcz przepony powoduje wdech – jest to tor oddechowy brzuszny.
Przepona jak każdy inny mięsień może wykazywać wzmożone napięcie, dlatego odgrywa istotną rolę w rehabilitacji narządu ruchu – może dawać bóle lędźwi i piersiowej części kręgosłupa oraz znacząco ograniczać ich ruchomość. Jej bezpośredni wpływ na nasze ciało jest związany z jej przyczepami do odcinka lędźwiowego kręgosłupa, wewnętrznej części żeber i mostka. Metody leczenia rehabilitacyjnego : masaż powłok brzusznych, terapia manualna tkanek miękkich.
Problemy żołądkowo-jelitowe – terapia wisceralna może pomóc złagodzić te zaburzenia trawienne. Jest to delikatna, praktyczna terapia, która działa przez układ trzewny organizmu, w tym jelita i inne narządy wewnętrzne, w celu złagodzenia nieprawidłowych punktów napięcia. Zachęca do normalnej ruchliwości, napięcia i ruchu trzewi (narządów wewnętrznych) i ich tkanek łącznych.
Zaburzenia trawienia mogą mieć zaskakująco negatywny wpływ na inne obszary twojego zdrowia, w tym na zdrowie psychiczne. W tym artykule omówimy zalety manipulacji trzewnych dla zdrowia fizycznego i emocjonalnego.
Terapia wisceralna – W prosty sposób można to opisać jako manipulacja trzewną ale jest też czasami określana jako masaż narządów wewnętrznych lub masaż brzucha. Jest to delikatny masaż wykonywany przez masażystę, osteopatę lub innego wyspecjalizowanego w tym fizjoterapeutę.
Celem leczenia jest zachęcenie do normalnego napięcia i ruchów zarówno w obrębie narządów wewnętrznych, jak i między nimi, oraz ich tkanką łączną i innymi strukturami ciała.
Terapia wisceralna służy do lokalizowania i uwalniania dysfunkcyjnych wzorów w całym ciele, które ograniczają ruch i obniżają witalność. Zachęca naturalne mechanizmy pacjenta do poprawy funkcjonowania narządów, zmniejszenia negatywnych skutków stresu, zwiększenia mobilności i poprawy metabolizmu
Rozejście mięśnia prostego brzucha – rozejście mięśnia prostego brzucha to sytuacja, kiedy dwa brzuśce mięśnia prostego brzucha się od siebie oddalają. Kresa biała, które je łączy rozciąga się i osłabia.
Zjawisko to zachodzi u każdej kobiety pod koniec ciąży, kiedy brzuch jest maksymalnie rozciągnięty i mięśnie uzyskują maksimum rozciągnięcia. Dlatego też konieczne jest wzmacnianie mięśni głębokich brzucha, praca nad postawą i ergonomią pracy, aby rozejścia nie pogłębić i nie doprowadzić do negatywnych tego następstw.
Kręgosłup
Dyskopatia jest chorobą zwyrodnieniową krążka międzykręgowego, czyli elastycznego elementu oddzielającego kolejne kręgi kręgosłupa. Krążek międzykręgowy, potocznie zwany dyskiem, zbudowany jest z jądra miażdżystego, który otoczony jest pierścieniem włóknistym. Wraz z dwoma sąsiadującymi kręgami tworzy segment ruchowy kręgosłupa. Dyski umożliwiają zginanie, prostowanie, ruchy boczne i obrotowe kręgosłupa, a jednocześnie amortyzują wstrząsy i zapobiegają ocieraniu się kręgów o siebie. Wśród głównych przyczyn dyskopatii wymienia się:
W dyskopatii lędźwiowej podejmuje się różne formy fizjoterapii. Stosowana jest kinezyterapia, czyli leczenie ruchem. Odpowiednio dobrane ćwiczenia wzmacniające i rozciągające przyczyniają się do zredukowania dolegliwości bólowych. Dąży się do zbudowania tzw. stabilizacji centralnej dzięki ćwiczeniom zwiększającym stabilizację aparatu mięśniowego. Po opanowaniu stanu ostrego stosuje się terapię manualną i tkanek miękkich (zabiegi manipulacji, mobilizacji, rozciągania, neuromobilizacji), które zmniejszają napięcie mięśniowe i ból oraz zwiększą zakres ruchu. W początkowej fazie schorzenia wykorzystuje się ciepłe okłady, które powodują rozluźnienie mięśni i przyspieszają poprawę
Bóle na tle wzmożonego napięcia mięśniowego Negatywne bodźce emocjonalne, a przede wszystkim przewlekły stres, oddziałuję niekorzystnie na cały organizm. Negatywne bodźce emocjonalne pochodzą z zewnątrz , ale również wytwarzamy je sami. W szerokim wachlarzu możliwości i wzorców przeżyć emocjonalnych są one indywidualne dla każdego z nas, każdy przeżywa je po swojemu. Natomiast skutki psychogenne , jakie one wywierają na narząd ruchu to przede wszystkim chroniczne podwyższone napięcie mięśniowe – napięcie spoczynkowe mięśni. Taki mięsień łatwiej się kurczy ,trudniej rozluźnia i relaksuje. Rośnie aktywność, nadpobudliwość mięśnia. W połączeniu z długotrwałym działaniem stresu psychicznego obserwujemy sytuację , kiedy to niektóre mięśnie napinają się same a chory odczuwa to jako męczące napięcie lub ból. I w ten sposób przeciążenie psychogenne przeradza się w przeciążenie statyczne mięśni, ścięgien, więzadeł i stawów. Sytuację tą tłumaczy fakt , iż tonus spoczynkowy mięśni jest zawsze związany z ogólnym napięciem układu nerwowego człowieka. Wzrost stresu, szczególnie o podłożu lękowym , zwiększa napięcie spoczynkowe mięśni.
Leczenie polega na korzystaniu:
Whiplash (uraz biczowy) – zespół whiplash to jeden z najczęstszych modeli urazu spowodowanego wypadkami komunikacyjnymi. Whiplash – uraz smagnięcia biczem – jest to termin stosowany do opisywania urazów odcinka szyjnego kręgosłupa, które następują w wyniku nagłego odgięcia głowy ku tyłowi, a następnie odgięcia głowy do przodu. Do tego urazu dochodzi głównie podczas wypadków samochodowych. Whiplash jest to angielska nazwa, którą tłumaczy się jako „strzelanie z bata” lub „strzelanie z bicza”. Zespół smagnięcia biczem definiuje się jako zespół objawów występujących po urazie szyi. Uszkodzeniu mogą ulec mięśnie, ścięgna, krążki międzykręgowe, a także nerwy okolicy szyi. Fizjoterapia w whiplash prowadzona obejmuje ograniczenie dolegliwości bólowych, przywrócenie prawidłowego zakresu ruchu oraz korekcję postawy ciała. Wykorzystuje się do tego terapie manualną tkanek miękkich, kinesiotaping, techniki mięśniowo-powięziowe oraz mobilizację stawów. Wybierając dobrze możesz liczyć na maksymalne zaangażowanie specjalistów, fachową wiedzę i bezpieczeństwo podczas rehabilitacji po urazie komunikacyjnym. Z naszą pomocą wrócisz do sprawności i komfortowego życia
Rwa kulszowa – znana jest również jako ischialgia. To zespół bólowy wywodzący się najczęściej
z dolnej części kręgosłupa, w którym dolegliwości bólowe mogą promieniować w zakresie od pośladka przez tylną powierzchnię uda i podudzia aż do stopy. Rwa kulszowa jest spowodowana uciskiem wywieranym na przebiegu nerwu kulszowego (największego nerwu obwodowego człowieka) lub tworzących go nerwów rdzeniowych (odchodzących od rdzenia kręgowego na pograniczu lędźwiowo-krzyżowym).
Za główną przyczynę rwy kulszowej uważa się dyskopatię, czyli schorzenia krążków międzykręgowych (najczęściej przepuklinę krążka międzykręgowego) na poziomie odcinków kręgosłupa, przez które przebiegają wspomniane nerwy rdzeniowe. Wśród innych możliwych przyczyn rwy kulszowej wymienia się m.in.:
Odpowiednie ćwiczenia rehabilitacyjne oraz zabiegi fizykoterapeutyczne i zabiegi manualne zmniejszają ryzyko wystąpienia przewlekłego bólu. Program ćwiczeń należy jednak dobierać indywidualnie i zawsze powinien ich wykonywaniu towarzyszyć rehabilitant.
Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa – to postępujący problem społeczny spowodowany przede wszystkim siedzącym trybem życia i brakiem aktywności fizycznej. Schorzenie polega na przedwczesnym zużyciu i zniekształceniu kręgów i stawów międzykręgowych. Problem dotyczy wszystkich odcinków kręgosłupa, jednak najczęściej szyjnego i lędźwiowego. W zależności od odcinka objętego zmianami, występuje ból szyi i karku, ból między łopatkami czy ból w dole pleców. Objawia się też sztywnością kręgosłupa po przebudzeniu i promieniującymi bólami do rąk i stóp. Leczenie polega przede wszystkim na zmianie trybu życia, wprowadzeniu właściwej aktywności fizycznej, ergonomicznej pozycji podczas pracy lub (znacznie rzadziej) leczeniu operacyjnym.
Zabiegi te mogą obejmować fizjoterapię (masaż leczniczy, terapia manualna, TECAR oraz wiele innych) koncentrującą się na wzmocnieniu mięśni pleców lub szyi oraz poprawie elastyczności i zakresu ruchu.
Bardzo ważna jest również edukacja pacjenta w zakresie prawidłowej mechaniki ciała, co ma na celu zmniejszenie ryzyka nasilenia bólu lub uszkodzenia dysku. Oprócz tego pacjent powinien również kontrolować swoją wagę, co przełoży się na odciążenie kręgosłupa.
Dłoń i nadgarstek
Cieśń nadgarstka – zespół cieśni nadgarstka to częsta choroba, której towarzyszą nieprzyjemne doznania w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Obejmują one mrowienie, drętwienie, dyskomfort. Objawy często budzą w nocy i skłaniają pacjenta do strzepywania dłoni, co przynosi ulgę. Jeśli chodzi o rehabilitację/fizjoterapię cieśni nadgarstka, główny nacisk w naszym centrum kładziemy na terapię manualną, podczas której fizjoterapeuta mobilizuję spięte i przykurczone tkanki w rejonie troczka zginaczy, rozcięgna dłoniowego oraz mięśni przedramienia i powięzi kończyny górnej. Fizjoterapię należy rozszerzyć również o neuromobilizacje mającą na celu poprawę ślizgu i odżywienie nerwu. Fizjoterapeuta wykonuję również techniki mobilizacji stawowej aby poprawić ruchomości w stawie nadgarstkowym. Leczenie zachowawcze obejmuję również stosowanie zabiegów fizykalnych w celu zmniejszenia stanu zapalnego i zmniejszenia dolegliwości bólowych. Podczas rehabilitacji należy również pamiętać o uelastycznieniu mięśni poprzez odpowiednio dobrane przez fizjoterapeutę ćwiczenia lecznicze.
Choroba de Quervaina (zapalenie pochewek ścięgnistych nadgarstka) objawia się ograniczeniem ruchomości i bolesnością przy ruchach kciukiem na skutek zapalenia pochewki odpowiednich ścięgien. Przewlekłe, powtarzalne ruchy kciukiem, jak również niektóre stany, takie jak ciąża i okres karmienia piersią zwiększają ryzyko wystąpienia zespołu de Quervaina. Rokowanie co do ustąpienia dolegliwości jest dobre, podstawą jest zmiana nawyków oraz zabiegi fizjoterapeutyczne, ulgę mogą przynieść ponadto doustnie leki przeciwzapalne. W przypadku fizjoterapii zaleca się wykorzystanie krioterapii miejscowej, laseroterapii czy ultradźwięków połączonych z NLPZ w celu przyspieszenia gojenia się tkanek i ustąpienia stanu zapalnego. Następnie bardzo istotnym elementem są zabiegi terapii manualnej. Ma ona na celu przywrócenie prawidłowego napięcia i ślizgów mięśni oraz ścięgien, które uległy przeciążeniu. Terapia manualna w połączeniu z odpowiednimi ćwiczeniami przyspieszy powrót do sprawności oraz zapobiegnie nawrotom dolegliwości. W celu podtrzymania efektów miedzy terapiami zaleca się również kinesiotaping.
Stany pooperacyjne – Ważną częścią procesu rekonwalescencji po interwencji chirurgicznej w obrębie dłoni i nadgarstka jest rehabilitacja. Rozpoczyna się ona stosunkowo szybko – po to, by skutecznie zaradzić potencjalnym problemom takim jak zapalenia ścięgien, trudno gojące się rany oraz zgrubiałe blizny pooperacyjne. Stany po operacjach dłoni i nadgarstka zazwyczaj wymagają połączenia kilku form fizjoterapii:
Staw łokciowy
Łokieć tenisisty – chociaż dolegliwość nazywa się łokciem tenisisty, to niewiele z tenisem ma wspólnego. Klasyczny łokieć tenisisty to entezopatia mięśni prostowników nadgarstka, czyli mówiąc prościej – zmiany przeciążeniowe przyczepów ścięgien do kości. Zmiany te powstają w wyniku nakładających się na siebie mikrourazów. Przyczyny m.in.: wielogodzinne skręcanie mebli, wielogodzinna praca przy komputerze, nieprawidłowa biomechanika ruchu
Łokieć golfisty Najczęstszym objawem łokcia golfisty jest ból zlokalizowany po przyśrodkowej stronie łokcia, czasami promieniujący w dół po wewnętrznej stronie przedramienia i dochodzący aż do 4. i 5. palca. Ból najczęściej nasila się podczas zginania nadgarstka i pronacji przedramienia, dlatego pacjenci opisują ból pojawiający się podczas witania się z uciśnięciem dłoni, przekręcania klamki (gałki) w drzwiach czy dźwigania zakupów. W pierwszym stadium choroby ból może występować tylko na początku wykonywania danego ruchu. W zaawansowanym jest już na tyle silny, że całkowicie ogranicza wykonywanie czynności ruchowych, a nawet pojawia się w spoczynku.
Staw ramienny
Zamrożony bark – zespół zamrożonego barku (ZZB) może być częstą przyczyną przewlekłego bólu barku. Dotyczy około 2-5% populacji, w tym głównie kobiet. Jest chorobą uleczalną, ale rekonwalescencja zajmuje długi czas, a sama choroba znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie. Ponadto, u części pacjentów, schorzenie to może wystąpić w przeciwległej kończynie i ustąpić samoistnie po kilku miesiącach do 2 lat. W przypadku zamrożonego barku ważne jest, aby nie lekceważyć pierwszych objawów. Szybka interwencja fizjoterapeutyczna może wpłynąć na łatwiejszy powrót do zdrowia. Leczenie zamrożonego barku polega na działaniu fizjoterapeutycznym poprzez: pracę na tkankach miękkich w tym min. na punktach spustowych, pracę w bruzdach mięśniowych, pracę na powięzi, masażu głębokim, terapii manualnej, ćwiczeniach przeciwbólowych i zmniejszających sztywność barku, czy relaksacji i ćwiczeniach oddechowych. Duży wpływ w redukcji dolegliwości bólowych i powrocie do pełnej sprawności ma systematyczność i zaangażowanie pacjenta w rehabilitację, wsparte na jego właściwej edukacji.
Zespół stożka rotatorów – stożek rotatorów, inaczej zwany pierścieniem rotatorów, pokrywa przednią, tylną oraz górną powierzchnię stawu ramienno-łopatkowego. Jest strukturą powstałą ze ścięgien czterech mięśni obręczy barkowej: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego i obłego mniejszego. Jego główną funkcją jest stabilizacja głowy kości ramiennej w stawie, unoszenie ramienia oraz ruchy obrotowe w stawie. Proces rehabilitacji trwa z reguły ok. 6 miesięcy. Działanie rehabilitacyjne ma na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych pacjenta, poprawę zakresu ruchu, wzmocnienie mięśni obręczy barkowej i przede wszystkim poprawę biomechaniki ruchu. W tym przypadku, tak samo jak w trakcie rehabilitacji po zabiegowej, ćwiczenia są dostosowywane do każdego pacjenta indywidualnie. Fizjoterapeuta, w zależności od potrzeb, pracuje z pacjentem manualnie na strukturach mięśniowo-powięziowych obręczy barkowej oraz stawie ramiennym.
Zespól ciasnoty pod barkowej – jest to zespół patologii zlokalizowanych w przestrzeni pod barkowej dotyczących kaletki pod barkowej oraz ścięgien stożka rotatorów. Dolegliwości bólowe mogą pojawić się zarówno podczas wykonywania codziennych czynności, jak i w trakcie snu, co znacząco obniża jakość życia. W przypadku zespołu ciasnoty pod barkowej fizjoterapia w pierwszej fazie leczenia ma na celu zminimalizowanie bólu oraz leczenie stanu zapalnego, jeśli taki występuje. By to osiągnąć, rehabilitant może zastosować zabiegi:
W dalszej kolejności w leczeniu zespołu ciasnoty podbarkowej rehabilitacja skupia się na poprawie zakresu ruchu, siły mięśni i ogólnej sprawności kończyny. Tu największe znaczenie mają już ćwiczenia – zarówno te wykonywane podczas spotkań z fizjoterapeutą, jak i samodzielnie w domu
Rwa barkowa (rwa ramienna) – te nazwy stosuje się wymiennie. Rwa ramienna należy do zespołu chorobowego, który charakteryzuje się silnymi dolegliwościami bólowymi w obrębie barku i całej ręki. Związane to jest z uciskiem na nerwy, które biegną od części szyjnej kręgosłupa do dłoni. Dlatego ból ma charakter promieniujący od karku wzdłuż całej kończyny górnej a czasem dochodzi do przedniej powierzchni łopatki. Termin “rwa ramienna” jest bardzo ogólny, a przy diagnostyce najważniejsze jest dokładne przyczyny ucisku nerwów. Z tych powodów najczęściej wspomina się o radikulopatii szyjnej bądź stanie zapalnym korzeni szyjnych, których rwa jest tylko objawem.
Rehabilitacja ma na celu zmniejszenie bólu i stanu zapalnego i odzyskanie funkcji kończyny górnej. Dlatego fizjoterapeuta szuka przyczyny wystąpienia rwy barkowej i w czasie terapii wykorzystuje różne techniki, zależnie od stanu pacjenta.
Rehabilitacja rwy ramiennej jest oczywiście dobierana indywidualnie, wraz z postępem leczenia zmienia się dobór technik. Fizjoterapeuta na każdym spotkaniu ocenia nasilenie objawów i postęp leczenia. Dzięki temu fizjoterapia rwy barkowej jest naprawdę skuteczna. Likwiduje ból, stan zapalny, poprawia stan tkanek a przede wszystkim zapobiega nawrotom!
Staw skroniowo-żuchwowy – rehabilitacja stomatologiczna.
W ostatnich latach obserwuje się systematyczny wzrost ilości pacjentów z czynnościowymi zaburzeniami narządu żucia, objawiającym się nie tylko dysfunkcjami w obrębie stawu skroniowo żuchwowego czy bólami twarzy, ale również bólami głowy oraz przewlekłymi dolegliwościami w obrębie mięśni szyi, karku, pasa barkowego, kończyn i kręgosłupa oraz narządu wzroku i słuchu.
Główną rolę w etiologii zaburzeń czynnościowych narządu żucia odgrywa stres psychosocjalny (zwiększone napięcie emocjonalne), czego wynikiem są parafunkcje zwarciowe czyli bruksizm (zgrzytanie i zaciskanie zębów). Innymi przyczynami zaburzeń w obrębie układu ruchowego narządu żucia może być stres mięśniowy, nieprawidłowe nawyki pacjenta, zaburzenia zwarcia, urazy oraz błędy jatrogenne powstałe podczas leczenia stomatologicznego.
Możliwe objawy zaburzeń czynnościowych narządu żucia:
Warto pamiętać: jeśli zaciskasz zęby i często masz bóle głowy, budzisz się z zaciśniętymi zębami, sprawia Ci trudność szerokie otwarcie ust, możesz podejrzewać że masz problem w którym możemy Ci pomóc.
Wady postawy
Plecy płaskie to wada postawy, która charakteryzuje się nadmiernym spłaszczeniem fizjologicznych krzywizn kręgosłupa lub ich całkowitym brakiem. Towarzyszy temu zmniejszone przodopochylenie miednicy z zachowaniem prawidłowej ruchomości kręgosłupa. Spłaszczenie pleców jest zjawiskiem bardzo niekorzystnym, może prowadzić do ograniczenia i zubożenia form ruchu, a także powstanie hipotonii lub dystonii mięśniowej.
Plecy okrągłe to często spotykana wada postawy polegająca na nadmiernym wygięciu się kręgosłupa. Dotyczy odcinka piersiowego, co jest nazywane wówczas hiperkifozą lub pogłębioną kifozą piersiową. Wada ta może mieć charakter wrodzony lub nabyty. Wrodzona ujawnia się stosunkowo wcześnie, ma długi i regularny łuk, a jej korekcja jest niezwykle trudna. Wada nabyta może mieć postać pourazową, krzywiczą i gruźliczą.
Plecy wklęsłe – mianem pleców wklęsłych określa się patologiczne i przesadne pogłębienie lordozy odcinka lędźwiowego – jednej z fizjologicznych krzywizn kręgosłupa – która w naturalnych i prawidłowych warunkach jest wygięta dobrzusznie (tj. w kierunku przednim). Nieprawidłowości występujące w tej wadzie postawy charakteryzują się nadmiernym wygięciem kręgosłupa lędźwiowego, co powoduje charakterystyczne wklęsłe wgłębienie na tej wysokości. Jednym z głównych znaków rozpoznawczych pleców wklęsłych jest obecność tzw. przodującego brzucha (odznaczającego się wyraźnym i zauważalnym wypięciem w przód) oraz uwypuklonych pośladków.
Klatka piersiowa kurza często jest wrodzoną wadą postawy. Może jednak wystąpić również jako wada rozwojowa, np. po przebytej krzywicy lub gruźlicy kręgosłupa w odcinku piersiowym. Istotą kurzej klatki piersiowej jest widoczne zniekształcenie mostka, który silnie uwypukla się do przodu. Przesunięciu ulegają również przymostkowe końce żeber. Podobne zjawisko można zaobserwować u ptaków, stąd charakterystyczna nazwa tej wady. U osób z kurzą klatką piersiową widać wyraźną wklęsłość poniżej linii sutków
Klatka piersiowa lejkowata (inaczej szewska) jest jedną z najczęstszych wad klatki piersiowej. Cechuje się jej zniekształceniem, polegającym na łukowatym przesunięciu mostka wraz z przylegającymi do niego częściami żeber w stronę kręgosłupa. Szczyt lejkowatego zagłębienia przypada na wysokość połączenia trzonu mostka z wyrostkiem mieczykowatym. Przy czym żebra od III do IX ulegają kontowemu załamaniu po obu stronach mostka, tworząc dwa charakterystyczne garby
Wykonywane zabiegi
Zapraszamy na stronę Wykonywane Zabiegi w celu zapoznania się z nasza ofertą oferowanych zabiegów.
Jeżeli masz pytanie to zapraszamy do Kontaktu i umów się już dziś na konsultacje do Fizjo Care!